Write to the booksellers2 books for « onder de leiding van s... »Edit
-
Topics
Age (1)
History (2)
Paradise (1)
Tussen Hemel en Hel. Sterven in de middeleeuwen
Brussel, Mercatorfonds / Fonds Mercator,, 2010 Softcover, originele uitgeversomslag met flappen in kleur, 28 x 24 cm | 288 pp., geïllustreerd in kleur en z/w. ISBN 9789061539582.
De dood: geen mens ontsnapt eraan, maar hoe we erover denken verschilt sterk naargelang van de plaats en de tijd waarin we leven. Vandaag betekent de dood voor tal van mensen het definitieve einde. Bovendien is hij in onze hedendaagse westerse samenleving zo goed als onzichtbaar. Dat was in de middeleeuwen wel anders. Toen was de dood overal aanwezig. In periodes van epidemieen, hongersnood of oorlog loerde hij zelfs om elke hoek... Sterven gebeurde toen veel vaker thuis, in familiekring. Begraafplaatsen werden gebouwd rond de kerk, midden in het dorp. Voor de middeleeuwse mens betekende de dood ook niet het einde. Op de dag van het laatste oordeel zouden de doden uit hun graven opstaan en met een nieuw verheven lichaam hun plek in de eeuwigheid innemen: de goeden in de hemel; de slechten in de hel. De middelmatigen ? de meesten dus ? stond een tijdelijk verblijf op Dantes louteringsberg te wachten.
Entre Paradis et Enfer. Mourir au Moyen Age
Brussel, Mercatorfonds / Fonds Mercator,, 2010 softcover, Format: 28 x 24 cm, 250 illustrations en couleur, NEUF! .french text ISBN 9789061539599.
La mort : nul n'y echappe ! Mais la maniere dont on l'approche peut varier du tout au tout selon le lieu ou l'epoque. Aujourd'hui, nombreux sont ceux qui la considerent comme une fin definitive; chacun espere qu'elle se fera aussi discrete que possible : on rend son dernier souffle a l'hopital et les inhumations se font a la peripherie des villes et des villages. Au Moyen Age, il en allait tout autrement. La mort etait alors bien plus presente, surtout, cela va sans dire, en periode d'epidemie, de famine ou de guerre. Il etait alors d'usage de mourir chez soi, au sein de l'etroit cercle familial et les cimetieres s'affichaient en plein coeur du village, autour de l'eglise. Pour l'homme medieval, le trepas n'etait en rien une fin definitive : au jour du Jugement dernier, les morts allaient sortir de leur tombe et entamer leur vie eternelle, dans un nouveau corps sublime ; les bons au Paradis, les mauvais en Enfer, et les mediocres, c'est-a-dire la majorite, allaient devoir patienter sur la montagne du Purgatoire de Dante.
